Παρασκευή 26 Απριλίου 2013

Η Επιστροφή: Το τρύπιο πουλοβερ του Θεμιστοκλή.




Τι και αν σε άφησα μικρό μου blog( τι μικρό δηλαδή, οικογενειακό είναι από άποψη επισκεψιμότητας ) ΑΛΛΑ επιστρέφω. Ναι, μετά από μισό μήνα, και αφιερώνω την επιστροφή μου στους παρακάτω: Στον Νικόλα από Κολιάτσου (εννοείται δεν υπάρχει τέτοιος άνθρωπος), στα παιδιά που κάνανε πορεία έξω από την Γ.Α.Δ.Α νομίζοντας πως η απουσία μου οφείλεται στους μπάτσους (ναι σε ευχαριστώ γιαγια και παππού που επειδή δεν σήκωνα το κινητό μου νομίζατε πως με μπουζουριάσανε, ευχαριστώ παιδιά). Τέλος ευχαριστώ τον Αντώνη τον Σαμαρά και τον Γιάννη τον Στουρνάρα που μπορώ αντί να ανησυχώ για το μέλλον μου(ποιο μέλλον ρεεεε, χοχοχο) να γράφω αυτές τις παπαριές.

Λοιπον, πάμε στο τρίτο κομμάτι της ποιητικής συλλογής (Τρείς το Λάδι, Τρείς το ξύδι) όπου λέγεται Τρείς το Λάδι-ΠΟΛΛΑ τα ξύδια(ναι τα ποτά εννοώ )

Το τρύπιο πουλόβερ του Θεμιστοκλή
«Όχι Μπλάνκο, ΟΧΙ άλλο μπλάνκο!» φώναξε με μια γέρικη σάπια φωνή ο Γερο-Θεμιστοκλής
Τον κοίταξα με αηδία και αποξένωση, όπως μια δημόσια άγνωστης προέλευσης κλανιά
«Ξεκόψτε από αυτές τις μαλακίες» ξαναφώναξε ο γέροντας
«Πέτα αυτές τις κωλοχημείες και αγάπα τα λάθη σου γιατί είναι δικά σου, είναι δικά σου Ευτέρπη»
(με το Ευτέρπη εννοούσε εμένα, απλά 89,3 χρονών κωλόγερος…)
Εγω τον κοίταξα με μια κρυφή στύση ανάμεσα στα μπούτια μου( είχε ο Θέμης την Μενεγάκη στην τιβί βλέπεις) και του απάντησα:
«Δεν πάς να μπαλώσεις το πουλόβερ σου, και να αφήσεις αυτές τις παπαριές?»
Θέμης ο Γέρων: « Πότε θα καταλάβεις, να σέβεσαι και αγαπάς ακόμα και τις μαλακίες σου ρε Αντρέα( όχι ούτε ο Αντρέας ήμουν), αντι να τις αντικαθιστάς και να νομίζεις πως τις διόρθωσες με κωλοχημείες?»


ΑΥΤΑ ΜΑΓΚΕΣ. Χαιρετώ.

Κυριακή 7 Απριλίου 2013

Τρείς το λάδι, Τέσσερις το ξύδι(ναι μπήκε έξτρα φόρος και σε αυτό…)



Συνεχίζοντας λοιπόν την ποιητική συλλογή με μια μικρή παραποίηση στον τίτλο ελέω του αγαπητού παλικαρά και πατριώτη, τραπεζίτη Στουρνάρα, ήρθε η ώρα να αυτοσχεδιάσω.- (Ναι πάντα έτσι γίνεται και ας πουλάω φούμαρα πως τα έχω έτοιμα, είχα διαβάσει σε ένα σοβαρό περιοδικό, μάλλον το glamour, πως έτσι ακούγομαι πιο επαγγελματίας ή εγκληματίας..δεν έχει σημασία).-

Το πρώτο ποίημα για σήμερα

Προχθές Στα εξάρχεια

Προχθές εκεί στα Εξάρχεια που έπλεκες δυο τζίβες

Με είδες με σακάκι και σου έστριψαν οι βίδες

Σου έκλεισα το μάτι και σου είπα «τα ράσα δεν κάνουν τον παππά»

Και μου είπες «Ναι αλλά εγώ είμαι με τις κουκούλες και όχι με τις γραβάτες»

Και απάντησα «Μα εσύ είσαι φιλελεύθερη γιατί με ταμπελοποιείς?, εσύ πιστεύεις στο είναι αλλά με απορρίπτεις για το φαίνεσθε?, τελικά ποιος είναι ο φιλελεύθερος εγώ με το σακάκι που σε θέλω και με τζίβες ή εσύ που με απορρίπτεις μονο για ένα σακάκι?»

(χειροκρότημα, παραλήρημα, φσσσστ τι είπες πάλι ρε τρελέ και άλλα σκηνικά, στο κεφάλι μου και ΜΟΝΟ)

 Πάμε και στο δεύτερο όπου έγραψα κάτω από την επήρεια ενός πολύ δυνατού Depon (τόσο δυνατό που αντί για D πάνω είχε E, στο έσκασα το υπονοούμενο ο πονηρός… και ναι το Depon δεν έχει πάνω D για όποιον καραγκιόζη πεταχτεί στα σχόλια)

Νηφάλιος?Νυφάλιος? Νιφάλιος? (όπως και να γράφεται, εγώ μια φορά δεν είμαι)

Χράτσα-Χρούτσα Χρούτσα-Χράτσα γρατζουνούσα την κιθάρα μου με δάκρυα στα μάτια

«Τι έγινε Θεμιστοκλή ?» με ρώτησε η Ευτέρπη

Πάλι έγραψα για το εσώψυχα μου, άκου να δακρύσεις!

(αφου το άκουσε)

Είπε «Μα τι είναι αυτό? Που είναι η μελωδία? Που είναι τα ακόρντα, τα ριφάκια, τα ιντερλούδια και τα ρεφρεν?»

Εγώ σε κοίταξα με την απορία που είχα κοιτάξει το 4ο θέμα της φυσικής στις πανελλήνιες

Ξαναείπε «Μα καλά δεν ξέρεις από μουσική? Μα δεν ξέρεις να ΑΚΟΥΣ μουσική και θες και να συνθέσεις?»

Με δάκρυα στα μάτια και ένα ναυτικό κόμπο στον λαιμό, Είπα «Ανατριχιάζεις? Δακρύζεις? Καυλώνεις, Αυτοκαταστρέφεσαι όταν ακούς την μουσική?»

Με κοίταξες με την απορία που είχες κοιτάξει  τις οδηγίες από το βιβλιαράκι του ΙΚΕΑ για το πώς να κατασκευάσεις το «τραπεζάκι-καρέκλα-γραφείο-μπαμπού παρε παρε λέμε».

Ξαναείπα «ε τότε ποιος δεν ξέρει να ΑΚΟΥΕΙ την μουσική?…»

Θα σταματήσω στα δύο διότι αν πάω στο τρίτο μάλλον θα φορολογηθώ, και συν τοις άλλοις πόσο να επεξεργαστείτε σε μια μέρα διάολε? (για ακόμη μια φορά η έλλειψη έμπνευσης καλύφθηκε με χιούμορ-Μπράβο Γιώργο.)